Zwijgen of spreken?

De kogel is door de kerk…

Al jarenlang heeft het mensen bezig gehouden en uit elkaar gedreven, de discussie of vrouwen ‘een ambt mogen bekleden’ (een bediening mogen hebben) in de kerk.

Ik heb me de laatste jaren gedistantieerd van deze discussie. Waarom? Omdat ik een gloeiende hekel heb aan liefdeloos debatteren. Menselijke ikjes die gehoord willen worden, decisions by decibel…. Vaak kreeg ik het gevoel: ‘Het helpt toch niet als ik wat zeg. Laat maar.’

Maar nu is er een opening voor vrouwen in de kerk die een bediening mogen uitvoeren. En ik vraag me serieus af of ik daar blij mee ben.

Voor mij staat het al jaren vast: Ik ben in de eerste plaats lid van GUG. Gods Universele Gemeente. Hij is mijn werkgever, Hij leidt mij en ik stem af op Hem. Hij heeft me gaven en talenten gegeven en het is mijn verantwoordelijkheid om daar gehoor aan te geven.

Toen de kerk nog niet open stond voor bevrijdingspastoraat (wat nu een beetje lijkt te komen) heb ik, samen met anderen me daarin laten toerusten. Waarom? Omdat God me riep. Ik deed pastorale cursussen en voerde pastorale gesprekken omdat het bij me past.

Ik lees in de Bijbel dat we ons mogen uitstrekken naar de gaven van de Geest. Dat we – zelfs – ernaar mogen streven om erin uit te blinken. (!) Waarom? Om God te eren en de gemeente (GUG) te dienen.

Ik ben (nog steeds) lid van een (C)GKV. Ik heb van God nooit groen licht gekregen om te vertrekken en ik houd van de mensen. Wil ik graag in de kerkenraad? Ouderling of diaken worden? Nou nee, niet zolang het gaat zoals het nu is. Bestuurlijke taken zitten niet in mijn gavenpakket. Ik heb liever een opbouwend gesprek met iemand dan dat ik een avond moet vergaderen.

Wat me wel pijn heeft gedaan, is dat de kerk (tot voor kort) nooit heeft laten merken: ‘Ik sta achter dat wat jij doet. We zien wat je inzet – samen met God – en daar zijn we blij mee.’

Ik weet dat God mij ziet, met mijn tekortkomingen, maar ook met de mooie dingen die er gebeuren. Ik weet dat ik niet afhankelijk ben van mensen en van hun bevestiging. Toch deed het pijn, een paar jaar geleden, toen er weer eens ouderlingen en diakenen bevestigd werden in de kerk. Voor het eerst vertelde ik God eerlijk dat het toch wel pijn deed, dat zij gebed kregen en een zegen ter bevestiging van hun bediening. En ik niet.

Op dat moment gebeurde het. Ik voelde een hand op mijn schouder. Letterlijk. Stiekem keek ik achterom of daar iemand zat, maar de plaats achter mij was leeg. Daar stroomde vrede in mijn hart.

Mijn Vader bevestigde ‘het werk van mijn handen’… En daar had ik vrede mee!